Υπήρχε κάποτε μια ομαδάρα που την έλεγαν Φάληρο!
Ο Κώστας Σορώτος γράφει για το Φάληρο του… Και για μία ακόμη φορά μας ταξιδεύει στο χρόνο. Προσοχή: Το κομμάτι είναι αυστηρά ακατάλληλο για… αναίσθητους.
Του ΚΩΣΤΑ ΣΟΡΩΤΟΥ
Ξεκινάω με τα χρόνια πολλά σε όλους σας με υγεία, ευτυχία και άλλο επιθυμεί ο
καθένας σας.
Πάμε λοιπόν στο σημερινό μας αφιέρωμα.
Ήταν και τότε 26 Απρίλη, 26 Απρίλη του 2003 που το ταπεινό και φτωχό σε χρήμα αλλά
πλούσιο σε ψυχούλα και συναίσθημα Φάληρο, το Φάληρο των ονείρων μας, το Φάληρο της
προσπάθειας και της παρέας μας κέρδιζε μέσα στο θρυλικό μπαλόνι του Ρέστειου την
πανίσχυρη Χαλκίδα και 4 αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος της α2
κατακτούσε την άνοδο του στην Α1, μια άνοδος όνειρο και παραμύθι ταυτόχρονα, μια
άνοδος τρέλα και πραγματικότητα σε αρμονική συνύπαρξη, μια άνοδος επιβράβευση και
καταξίωση των προσπαθειών μιας χούφτας άσημων και ροκ ανθρώπων που ήξεραν μπάσκετ,
που ήξεραν να παλεύουν , που ήξεραν να αγαπάνε.
Κάθε χρόνο από τότε τέτοια μέρα πάω στο αρχείο μου , διαβάζω τα αποκόμματα, βλέπω
το dvd του αγώνα με την Χαλκίδα και το dvd της φιέστας και θυμάμαι, θυμάμαι και
νοιώθω περήφανος, θυμάμαι και χαίρομαι, θυμάμαι και θυμώνω, θυμάμαι και νοσταλγώ
και αφου θυμηθώ καταχωνιάζω αποκόμματα και δισκάκια και προσπαθώ να ξαναγυρίσω στη
πραγματικότητα αλλά ποτέ δεν ξεχνάω το Φάληρο μου. Άλλωστε και το μυαλό να
προσπαθήσει να ξεχάσει η καρδιά δεν θα το αφήσει να σβήσει μνήμες τόσο ισχυρές,
φιλίες τόσο συναρπαστικές, στιγμές τόσο δυνατές.
Μια τέτοια μέρα λοιπόν δεν θα ήταν δυνατόν να γράψω οτιδήποτε άλλο που να μην
αφορά αυτή την ομαδάρα που λεγότανε Φάληρο, αυτή την τόσο αγαπημένη ομάδα, αυτήν
την τόσο προδομένη ομαδάρα.
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1998 όταν μετά από 8 πανέμορφα και δημιουργικά
χρόνια στον Αμύντα έπρεπε να ψάξω καινούργια επαγγελματική στέγη κάτι που μου
φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο μετά το δέσιμο που είχα αποκτήσει με τον Αμύντα.
Πριν προλάβει η στεναχώρια και η επαγγελματική ανασφάλεια να με κυριεύσουν ένα
Κυριακάτικο πρωινό χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ήταν ο έφορος και η ψυχή
του Φαλήρου, ένας τεράστιος για εμένα παράγοντας, ο Γιάννης ο Σπανός , ένας
παράγοντας που ήξερε να φτιάχνει ομάδες, ένας παράγοντας που ήξερε να δουλεύει με
συναίσθημα και λογική.
Μου ζητάει ραντεβού, το κανονίζουμε σε μια ώρα σε μια καφετέρια στον Πειραιά,
αρχίζουν οι «σκληρές» διαπραγματεύσεις , μέσα σε 5’ λεπτά συμφωνούμε και από
εκείνη τη στιγμή μπαίνει στη ζωή μου το ωραιότερο κομμάτι της, που λέγεται Φάληρο.
Αναλαμβάνω λοιπόν να οδηγήσω το Φάληρο στο παρθενικό του ταξίδι στην Α2 αφου για
πρώτη φορά βρίσκεται στην ιστορία του τόσο ψηλά.
Μαζί με τον Γιάννη κάνουμε μια συμπαθητική ομάδα πιτσιρικάδων αφου ο μέσος όρος
ηλικίας της δεν ξεπερνάει τα είκοσι χρόνια. Στους ήδη υπάρχοντες πιτσιρικάδες
Γκαγκαλούδη, Κρίτσαλο, Μούτσο, Τσολάτο, Μπατσούκα, Ασπρούλια, και Πανόπουλο
προσθέτουμε τον έμπειρο Κυρίτση από τον Ιωνικό Ν.Φ , τον 19χρονο Καλαμπόκη από
τους Νέους Παλατιανής, ομάδα γ΄ ΕΣΚΑ τότε, τους έφηβους Αγαδάκο και Βεντούρη και
μπαίνουμε στο πρωτάθλημα θεωρούμενοι από ένα δημοσιογραφικό κατεστημένο της εποχής
ως το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό.
Η ομάδα ξεπερνάει την απειρία, κάνει μια εξαιρετική χρονιά, κάνει μεγάλες νίκες
κυρίως μέσα στο μπαλόνι που κερδίζει την πανίσχυρη Δάφνη αλλά και εκτός έδρας με
μεγαλύτερη εκείνη μέσα στη Λάρισα απέναντι σε μια ομάδα με 4 ξένους μεταξύ των
οποίων τον ΝΒΑer Ντόναλτσον και τον πολύ σπουδαίο Τραβίγιον που είχε παίξει σε
μερικά από τα μεγαλύτερα κλάμπ του ευρωπαικού μπάσκετ, διεκδικεί την άνοδο στην Α1
μέχρι την τελευταία αγωνιστική και τερματίζει τελικά στην τέταρτη θέση και κυρίως
κατακτάει μια πολύ καλή θέση στη συνείδηση των μπασκετόφιλων.
Μέσα από την επιτυχία της ομάδας έρχεται και η ατομική διάκριση κάποιων παιδιών
όπως ο Γκαγκαλούδης, ο Κυρίτσης και ο Αγαδάκος που τελειώνοντας το πρωτάθλημα πάνε
και οι 3 σε ομάδες Α1 πιστοποιώντας την ποιότητα της δουλειάς που είχαμε κάνει.
Η επόμενη χρονιά ήταν πιο δύσκολη αφου η αφαίμαξη της ομάδας από τους
ποιοτικότερους της παίκτες ήταν σημαντική αλλά και πάλι η ομάδα ήταν πολύ
ανταγωνιστική αφου προστέθηκαν και πάλι πολύ καλοί παίκτες όπως ο αξέχαστος
πολυαγαπημένος μας Πέτρος Οικονομάκης, που δεν είναι πια μαζί μας, δυο εξαιρετικά
παιδιά που είχα και στον Πανιώνιο ο Μουμούρης και ο Μακρυδήμας αλλά και ο 18χρονος
τότε Στεφανίδης.
Η ομάδα κάνει μια και πάλι πολύ συμπαθητική χρονιά τερματίζει 5η κάνοντας και πάλι
πολύ σπουδαίες νίκες και πολύ σπουδαίες εμφανίσεις αναδεικνύοντας και πάλι πολύ
σπουδαίους παίκτες όπως τον Μουμούρη που κάνει καταπληκτική χρονιά, τον σκόρερ μας
Κρίτσαλο αλλά και δυο παιδιά που αργότερα θα διαγράψουν την δική τους πολύ
ξεχωριστή πορεία και ιστορία στο χώρο της Α1 τον Στεφανίδη και τον Καλαμπόκη.
Με το τέλος της δεύτερης χρονιάς οι δρόμοι μας με το Φάληρο χωρίς τη θέληση μου
χωρίζουν προσωρινά, γιατί οι δρόμοι μας με το Φάληρο πάντα προσωρινά χωρίζουν και
βρίσκομαι στον Πειραικό με σκοπό την αναγέννηση του αλλά, δεν σας το κρύβω, με το
μυαλό μου πάντα στο Φάληρο και την επιστροφή μου.
Μετά από ενάμιση χρόνο στον Πειραικό αποχωρώ για προσωπικούς λόγους και ενώ η
ομάδα είναι σε απόλυτη τροχιά ανόδου, πράγμα που καταφέρνει κιόλας τελικά, και
αποφασίζω να ξεκουραστώ μέχρι το τέλος τουλάχιστον της περιόδου. Όμως άλλες οι
επιθυμίες οι δικές μου και άλλες του Φαλήρου. Η ομάδα μετά από μια μέτρια χρονιά
έχει πάρει την κατιούσα και 5 αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος
κινδυνεύει άμεσα με υποβιβασμό αφου θέλει τουλάχιστον 3 νίκες και το πρόγραμμα
είναι πολύ δύσκολο. Το τηλέφωνο ξαναχτυπάει και η φωνή του Γιάννη του Σπανού είναι
αφοπλιστική και δεν αφήνει και πολλά περιθώρια: « Σορωτάρα η ομάδα πέφτει , έλα να
τη σώσουμε». Παρόλα τα προβλήματα που υπάρχουν δεύτερη σκέψη και κουβέντα δεν
υπάρχει, έρχομαι του λέω να κουβεντιάσουμε. Οι διαπραγματεύσεις είναι εξίσου
σκληρές με την πρώτη φορά και μετά από 5 λεπτά «δραματικών» συζητήσεων είμαι ξανά
πίσω στο αγαπημένο μου Φάληρο.
Το έργο δύσκολο, η ομάδα είναι σε κακή κατάσταση και με κακή ψυχολογία και πρώτο
παιχνίδι μετά από 5 μέρες απέναντι στο απόλυτο φαβορί της κατηγορίας και πανίσχυρο
τότε Απόλλωνα Πάτρας. Το παιχνίδι φαίνεται βουνό αλλά τα θαύματα ξεκινάνε νωρίς
και η μεγάλη νίκη έρχεται. Κερδίζουμε και τα επόμενα 2 παιχνίδια και η ομάδα κάνει
τις 3 νίκες που χρειάζεται αμέσως και σώνεται χωρίς άγχος.
Ο αέρας του Φαλήρου είναι και πάλι όμορφος και δημιουργεί όνειρα όπως και την
πρώτη φορά. Όμως τα πράγματα τώρα είναι πολύ πιο δύσκολα αφου τα οικονομικά
προβλήματα έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους και το καλοκαίρι είναι
δύσκολο αφου η ομάδα δεν έχει εξοφληθεί και ούτε μπορεί να προγραμματίσει και να
βρεί πόρους για την επόμενη χρονιά. Κάποια στιγμή το καλοκαίρι η ομάδα διαλύεται,
μένουμε όλοι ελεύθεροι. Κάποια παιδιά δεν αντέχουν και φεύγουν αναζητώντας
καλύτερες οικονομικά συνθήκες. Κάποιοι μένουν και περνάμε ένα δύσκολο καλοκαίρι
γεμάτο ανασφάλεια και αγωνία για το Φαληράκι μας και την επιβίωση του.
Φτάνει η 1η Αυγούστου που κανονικά ξεκινούσε η προετοιμασία της ομάδας και υπάρχουν
μόνο εγώ με τον συνεργάτη μου Θωμά Καραμπέτσο και από παίκτες οι πιστοί και
ταυτόχρονα τυχεροί Στεφανίδης, Καλαμπόκης, Λαμπράκος, Μακρυδήμας, Βεντούρης και
Τσολάκης παιδιά που πίστεψαν και αγάπησαν αυτή την ομάδα και την στήριξαν εκείνη
την πολύ δύσκολη στιγμή της και αποτέλεσαν τη μαγιά για το θαύμα που θα
επακολουθούσε.
Εκείνη τη 1η Αυγούστου αποφασίζεται η ομάδα να κατέβει μετά από διαβεβαιώσεις του
δημάρχου για βοήθεια και του προέδρου του ερασιτέχνη ότι όλα είναι εντάξει.
Μπροστά μπαίνει ένας ακόμα εργάτης του αθλητισμού και του συλλόγου ο Αλέκος ο
Ζαδές που μαζί με τον Σπανό και εμένα ξεκινάμε τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του.
Έχει χαθεί πολύ χρόνος και οι περισσότεροι καλοί παίκτες έχουν κλείσει σε άλλες
ομάδες. Ψάχνουμε λοιπόν στα αζήτητα των άλλων ομάδων με τα πολλά λεφτά και τα
λαγωνικά. Φτιάχνουμε λοιπόν την ομάδα μας με διαμάντια που βρίσκουμε στα σκουπίδια
και στον υπόνομο που λέει και το αριστούργημα του Διονύση Τσακνή που μιλάει για
παραμύθια που φτιάχνει ο καθένας μας στη ζωή του, παραμύθια που κάνουν την ζωή μας
πάντα πιο όμορφη και συναρπαστική.
Παίρνουμε λοιπόν τον Τοπούζη από τον Ολυμπιακό Βόλου που είχε υποβιβαστεί από την
β΄ εθνική στην γ΄. Παίρνουμε τον πολύ σπουδαίο παίκτη και άνθρωπο που λέγεται
Ντουμάνης από τον Αρίωνα που είχε την ίδια πορεία με τον Ολυμπιακό Βόλου,
παίρνουμε τους Σκούταρη και Χαλβατζή από τον Σπόρτιγκ που έχει κάνει 2 νίκες την
προηγούμενη χρονιά στην Α2 και έχει πέσει πανηγυρικά, παίρνουμε τον πιτσιρικά τον
Χολέβα από τα εφηβικά της Νηαρ Ηστ που δεν έχει παίξει ποτέ σε αντρική ομάδα και
τελευταία προσθήκη είναι ο πανύψηλος Χαραλαμπίδης που μετά από μια πολύ μεγάλη
καριέρα στο Μαρούσι έπαιξε τη προηγούμενη χρονια στον Παπάγου που σώθηκε μόλις την
τελευταία αγωνιστική στην Α2.
Όλοι δηλαδή τη προηγούμενη χρονιά είτε είχαν υποβιβαστεί η είχαν φτάσει κοντά.
Αυτό έλεγαν οι συστατικές τους επιστολές. Αυτό που δεν έλεγαν ήταν ότι ήταν
καταπληκτικά παιδιά, με ιδανική χημεία μεταξύ τους που έκανε την καθημερινότητα
στο γήπεδο μαζί τους απόλαυση και προσμονή. Στο κάτω-κάτω οι καλοί παίκτες δεν
είναι αυτοί που έχουν καλά στατιστικά αλλά αυτά τα παιδιά που κάνουν καλές και
συναρπαστικές ομάδες.
Το πρωτάθλημα της Α2 εκείνη τη χρονιά είναι ίσως το δυσκολότερο όλων των εποχών
αφου πολλές ομάδες έχουν ρίξει πολλά λεφτά και φαντάζουν πανίσχυρες. Ο Πανελλήνιος
έχει πάνω από 2.000.000 μπάτζετ, κάπου εκεί κοντά είναι ο Απόλλωνας Πάτρας ενώ
πολλά λεφτά έχουν ρίξει η Χαλκίδα, ο Ιωνικός Νικαίας, η ΜΕΝΤ, ο Ηλυσιακός, ο
Πειραϊκός, ο ΚΑΟΔ που πρόβαλαν σαν τα φαβορί της κατηγορίας. Εμείς με το μικρότερο
ίσως μπάτζετ φαβορί για τους ειδικούς για κάτω.
Το πρωτάθλημα ξεκινάει με τους χειρότερους οιωνούς αφου στα πρώτα 6 παιχνίδια
έχουμε τα 4 εκτός και το ένα από τα δύο εντός είναι με το απόλυτο φαβορί της
κατηγορίας, τον Πανελλήνιο του Μίνωα Κυριακού που όλοι τον έχουνε ότι είναι ομάδα
άλλης κατηγορίας και θα κάνει 26 νίκες στα 26 παιχνίδια. Για εκείνη την ομάδα όμως
του Φαλήρου η λέξη φόβος ήταν άγνωστη λέξη και το ταξίδι ξεκινάει.
Πρώτο παιχνίδι νίκη εκτός έδρας με Άλιμο και όλοι συμφωνούμε ότι είναι πολύ
σημαντική νίκη για τη μάχη της σωτηρίας μας.
Δεύτερο παιχνίδι με τον πανίσχυρο Πανελλήνιο μέσα στο κατάμεστο Ρέστειο. Όλοι μας
έχουν ξεγραμμένους μόνο που το ταμπλό στο τέλος γράφει Φάληρο- Πανελλήνιος 75-64
και το πρώτο όλε μεταξύ των παικτών μας και του λιγοστού αλλά περήφανου κόσμου μας
είναι γεγονός. Στο τέλος όλοι κάνουμε πλάκα στον Λαμπράκο πού έχασε ένα κάρφωμα
μόνος του με την λήξη και χάσαμε την διαφορά για την …..μάχη της ανόδου.
Τρίτος σταθμός στα Ηλύσια απέναντι στον Ηλυσιακό των δυο πολύ καλών Αμερικανών
παικτών, Επεχάιμερ και Χάγκινας και της πλειάδας των ταλαντούχων Ελλήνων παικτών.
Νίκη και πάλι με κλέψιμο του Σκούταρη και καλάθι με την λήξη του Λαμπράκου ( για
να μην ξεχνιόμαστε κύριε Στεφανίδη και κύριε Καλαμπόκη)
Μετά έρχεται η σειρά του Παπάγου που προέρχεται από μεγάλη νίκη μέσα στη Πάτρα να
χάσει εύκολα μέσα στο μπαλόνι. Ο κόσμος από τη μια παραληρεί και από την άλλη
προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι γίνεται με αυτήν την τρελοπαρέα που έχει βαλθεί
να τους τρελάνει όλους. Μετά το παιχνίδι με τον Παπάγο ο ιστορικός φροντιστής , με
καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου, του Φαλήρου ο θρυλικός Καλγκόν είναι ο πρώτος
και μοναδικός που δίνει σύνθημα ανόδου. Όλοι γελάμε μαζί του αλλά ταυτόχρονα
βλέπουμε και τη βαθμολογία που λέει ότι το Φάληρο είναι μόνο του πρώτο στη
βαθμολογία!!!!
Την επόμενη αγωνιστική παίζουμε στην Πάτρα με τον πανίσχυρο Απόλλωνα. Η ήττα στο
τέλος με άστοχο σουτ του Καλαμπόκη με την λήξη για να κερδίσουμε μπορεί να μην
δίνει τη νίκη στην ομάδα δίνει όμως και άλλη βεβαιότητα στην ομάδα για την αξία
της που επιβεβαιώνεται την επόμενη εβδομάδα με την τεράστια νίκη επί του ΚΑΟΔ μέσα
στη Δράμα. Μια νίκη που θα μείνει αλησμόνητη όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά και
για αεροπορικό ταξίδι όταν πηγαίναμε με το « ασφαλές» ελικοφόρο που μου έδωσε
τέτοια ασφάλεια με αποτέλεσμα από τότε να μην έχω ξαναμπεί σε ελικοφόρο αεροπλάνο
και ούτε πρόκειται να μπω σε όλη μου τη ζωή
Ο Καλγκόν δεν συγκρατιέται μετά και από αυτό το αποτέλεσμα και μιλάει πια για
σίγουρη άνοδο κάνοντας και τα ανάλογα σχέδια για την επόμενη σαιζόν.
Η σφαλιάρα της επόμενης αγωνιστικής από την ΜΕΝΤ μέσα στο Ρέστειο έρχεται να μας
προσγειώσει στη πραγματικότητα αλλά δεν μας λυγίζει και έρχεται άλλη μια νίκη
εκτός έδρας μέσα στον Μίλωνα.
Έρχεται μια σειρά από παιχνίδια που κερδίζουμε στην έδρα (Πειραϊκός, Λάρισα,
Δάφνη, Άλιμος) και χάνουμε εκτός έδρας ( Ιωνικός, Χαλκίδα, Παπάγου) και φτάνουμε
στην τρίτη αγωνιστική του β΄ γύρου γεμάτοι νίκες και όνειρα αλλά με άδειες τσέπες
αφου ο μεν δήμαρχος όταν εκλέγεται κάνει αυτό που κάνει ο κάθε δήμαρχος που
σέβεται τον εαυτό του, δηλαδή δεν κάνει τίποτα από αυτά που έχει υποσχεθεί και ο
πρόεδρος του ερασιτέχνη μόλις αντιλαμβάνεται τι πάει να γίνει κάνει κάθε δυνατή
προσπάθεια να μην γίνει.
Η ομάδα δεν λυγίζει ούτε με αυτά. Ένα αστείο παραπάνω, ένα σουβλάκι κερασμένο στο
σουβλατζίδικο που είναι δίπλα στο γήπεδο και ο καθιερωμένος καφές στο Αίθριο κάθε
Παρασκευή πριν τα παιχνίδια κρατάνε την ομάδα όρθια και άλλος ξεχνάει ότι δεν έχει
βενζίνη για το παπάκι, ο Γιαννάκης ο Καλαμπόκης ξεχνάει ότι κάθε βράδυ ξυπνάει
στις 3 η ώρα για να μοιράσει εφημερίδες για να βγάλει τα προς το ζην….
Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν την λυγίζουν αλλά την χαλυβδώνουν ακόμα περισσότερο
και το μόνο που την ενοχλεί είναι τα ατέλειωτα ψεύτικα θα, θα, θα……
Για να επανέλθουμε λοιπόν εκεί στην αρχή του β΄ γύρου οι διεκδικητές της ανόδου
είναι ο Πανελλήνιος, ο Ηλυσιακός , ο Ιωνικός και εμείς αφου ο Απόλλωνας με ένα
μεγάλο σερί νικών έχει αποσπαστεί πολύ και έχει ανέβει.
Πρώτα παίζουμε με τον Πανελλήνιο εκτός , χάνουμε αλλά κρατάμε το πλεονέκτημα της
διαφοράς στα μεταξύ μας παιχνίδια που θα μας βοηθήσει πολύ στη συνέχεια και μετά
έρχονται δυο πολύ μεγάλα παιχνίδια μέσα στο μπαλόνι με Ηλυσιακό και Απόλλωνα που
θα κρίνουν αν θα μείνουμε στη διεκδίκηση της ανόδου.
Είναι μεγάλα παιχνίδια και τα δυο, είναι πια όμως μεγάλη ομάδα και το Φάληρο και
τα κερδίζει και τα δύο. Παιχνίδια γεμάτα πάθος, γεμάτα ένταση, γεμάτα ταλέντο,
γεμάτα επιθυμία. Υπερισχύουμε σε όλα και μέσα σε ένα κατάμεστο Ρέστειο αναγκάζουμε
μεγάλους ανθρώπους να πανηγυρίσουν σαν παιδιά, παιδιά να συγκινηθούν σαν μεγάλοι
άνθρωποι και γενικά κάνουμε ένα γήπεδο να γεμίσει από πάθος , από χαρά , από
δύναμη ψυχής και πολλές φωνές μαζί να φωνάζουν το θρυλικό άλε, άλε, αλεό, φαληρό
και εκατοντάδες χέρια στο τέλος να υψώνονται και να φωνάζουν μαζί με τα παιδιά μας
το καθιερωμένο όλε και να πηγαίνουν τόσο ψηλά θαρρείς και ήθελαν να φτάσουν όλοι
μαζί στον ουρανό.
Μετά έρχεται η άνετη νίκη μέσα στο Ρέστειο επί του ΚΑΟΔ και ακολουθεί ένα πολύ
κρίσιμο παιχνίδι στη ΜΕΝΤ που στον πρώτο γύρο μας είχε κερδίσει μέσα στην έδρα μας.
Στο ημίχρονο χάνουμε 46-24 και όλα φαίνονται χαμένα. Γράψαμε όμως και στον τίτλο
του σημερινού άρθρου μας ότι το Φάληρο ήταν ομαδάρα και ήταν με όλη τη σημασία της
λέξης. Ακολουθεί ένα δεύτερο ημίχρονο ύμνος για αυτή την ανυπότακτη ομάδα και με
ένα τρίποντο με την λήξη του αγώνα του Μακρυδήμα παίρνουμε μια μεγάλη νίκη που σε
συνδυασμό με την ήττα του Πανελληνίου στη Χαλκίδα ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για
την Α1. Το τέλος του παιχνιδιού με βρίσκει αγκαλιά με τον Μιχάλη τον Νικολάου και
τον Κώστα τον Μπαλαούρα να κλαίμε από συγκίνηση γιατί έχουμε καταλάβει τι πάει να
γίνει ενώ στο πούλμαν στο δρόμο για το αεροδρόμιο υπάρχει μια παράξενη σιωπή την
οποία σπάει η ερώτηση του Καλαμπόκη που με αφέλεια αναρωτιέται «δηλαδή κόουτς
ανεβαίνουμε Α1;». δεν του απαντάω, απλώς γελάω.
Λεφτά εξακολουθούμε να μην παίρνουμε και αρκούμαστε σε κάτι φαιδρότητες του
δημάρχου που πια δεν τις παίρνει κανείς σοβαρά.
Έχουν μείνει μόλις 3 νίκες ακόμα για την μαθηματική άνοδο. Τόσες λίγες, τόσες
πολλές. Ο Μίλωνας μέσα στο Ρέστειο είναι η πρώτη. Ο Πειραϊκός, η ομάδα που έπαιξα
μπάσκετ και υπηρέτησα σαν προπονητής για πολλά χρόνια είναι το δεύτερο μεγάλο και
σκληρό εμπόδιο αφου αν και ουσιαστικά έχει πέσει παλεύει το παιχνίδι μέχρις
εσχάτων και τελικά κερδίζουμε με ένα πολύ δύσκολο καλάθι του Καλαμπόκη και μια
τάπα του Τοπούζη στην τελευταία επίθεση του Πειραικού με το σκορ στο πόντο.
Έχει μείνει μόλις ένα βήμα , το παιχνίδι με την Χαλκίδα μέσα στο Ρέστειο στις 26
Απρίλη του 2003.
Ήταν θυμάμαι μια πολύ ζεστή ανοιξιάτικη μέρα που η αγωνία και το άγχος την έκανε
ακόμα πιο ζεστή. Η προσμονή για όλους μας τεράστια, η αγωνία ανυπόφορη, η ελπίδα
ονειρεμένη.
Το παιχνίδι είναι πολύ δύσκολο αφου απέναντι μας έχουμε και πάλι μια φανατισμένη
και πολύ ποιοτική ομάδα αλλά και τους φίλους μου τους γκρίζους που αντιλαμβάνονται
ότι αυτός πού οι μέντορες τους τον έχουν κατατάξει στους «εχθρούς» τους ξέφυγε και
πάει να καταφέρει το απόλυτο.
Το παιχνίδι είναι πολύ δύσκολο αλλά είμαστε συνέχεια μπροστά με μια μικρή διαφορά
συνήθως.
Τα πιο παλιά παιδιά της ομάδας μοιάζουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της ευθύνης
να στείλουν το Φαληράκι που τόσο αγάπησαν στην Α1. 2 λεπτά πριν τελειώσει το
παιχνίδι βρισκόμαστε 4 πόντους πίσω και το όνειρο πάει να γίνει εφιάλτης. Στο
γήπεδο, που κρέμεται ο κόσμος από τα κάγκελα, απλώνεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα
απόλυτη σιγή και αμέσως με συγχρονισμό που θα ζήλευε και η πιο οργανωμένη εξέδρα
αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί Φάληρο- Φάληρο με επικεφαλείς τους beach boys , μια
παρέα παιδιών που η αγάπη τους για το Φάληρο τους οδήγησε να φτιάξουν αυτόν τον
άτυπο σύνδεσμο φίλων του Φαλήρου.
Οι φωνές του κόσμου, μας φέρνουν ανατριχίλα και μετά μας χαλυβδώνουν. Οι άμυνες μας
γίνονται ασφυκτικές, τα καλάθια μπαίνουν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς πως και 6΄΄
πριν το τέλος ο Σκούταρης με ένα λει απ , αφου του έχουν γίνει 3 φάουλ που δεν
καταλογίζονται, μας βάζει μπροστά με 1 πόντο. Η τελευταία άμυνα δεν παίζεται με τα
πόδια, παίζεται με την καρδιά και την ψυχή. Το παιχνίδι τελειώνει και είμαστε
νικητές, το παιχνίδι τελειώνει και είμαστε στη μεγαλύτερη κατηγορία. Ένα όνειρο
άπιαστο για εμένα και για τα παιδιά είναι πραγματικότητα και είναι μπροστά μας.,
είναι δικό μας. Τις θυμάμαι όλες τις σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα στο γήπεδο,
θυμάμαι όλα τα συναισθήματα που απλώνονται γιατί σας ξαναείπα ότι το Φάληρο δεν
ήταν μια απλή ομάδα, ήταν μια παρέα που το κυρίαρχο αντικείμενο δεν ήταν το
μπάσκετ. Το μπάσκετ ήταν η αφορμή , το κυρίαρχο ήταν η ψυχούλα, η παρέα, η τρέλα,
η φιλία που είχε αυτή η ομάδα.
Στην εξέδρα άλλοι παραληρούν, άλλοι χειροκροτούν και άλλοι θαυμάζουν αυτην την
τρελοπαρέα που έχει καταφέρει το αδύνατον. Κάπου εκεί στην εξέδρα βλέπω τους
φίλους μου να δακρύζουν από συγκίνηση για εμένα γιατί αυτοί ξέρουν τι είχα δώσει
για αυτή τη στιγμή, γιατί αυτοί ήξεραν τι είχα περάσει στη ζωή μου πριν από λίγο
καιρό. Πάω λοιπόν και πέφτω στην αγκαλιά τους και τα μοιραζόμαστε όλα όπως πάντα.
Το πανηγύρι συνεχίζεται και το καθιερωμένο όλε είναι πιο δυνατό και πιο
απολαυστικό από κάθε άλλη φορά ενώ παντού βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους. Εκείνη
η 26η Απρίλη ήταν γεμάτη χρώματα ευτυχίας για τους φαληριώτες και θα μείνει σε
όλους αξέχαστη μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, μέχρι το μυαλό μας και η ψυχή μας
να μπορεί να δουλεύει.
Μετά από δυο εβδομάδες ήρθε η ώρα της φιέστας, μια φιέστα καθαρά φαληριώτικη,
χωρίς σαχλοτράγουδα και τετριμμένους ήχους αλλά με τους Κατσιμιχαίους να
τραγουδάνε « συγκάτοικοι είμαστε όλοι στη τρέλα» και όλοι αγκαλιασμένοι να
τραγουδάμε και να ονειρευόμαστε φορώντας φανελάκια που έγραφαν « το θαύμα έγινε»
ξεχνώντας κάποια προβληματάκια.
Αυτά τα θυμηθήκαμε το καλοκαίρι που η ομορφιά και η χαρά έδωσαν τη θέση τους στην
ασχήμια, στην προδοσία και στην απόλυτη θλίψη.
Αυτό που κερδίσαμε στο γήπεδο δυστυχώς δεν καταφέραμε να το εξασφαλίσουμε έξω από
αυτό. Δήμαρχοι και πρόεδροι που στη φιέστα μίλησαν καμιά ώρα ο καθένας και
υποσχέθηκαν τα πάντα εξαφανίστηκαν, κάποιοι περίεργοι τύποι που αυτοαποκλήθηκαν
επενδυτές μας κορόιδεψαν και εκμεταλλεύτηκαν την επιτυχία μας και αφου μας έδωσαν
ψεύτικες ελπίδες κατάφεραν να μας αποσπάσουν την θέση και να την πάρουν μαζί τους
σε άλλη ομάδα πριν μεταπηδήσουν στο ποδόσφαιρο.
Τη θέση μας μπορεί να την έκλεψαν αλλά αυτό που δεν κατάφεραν να κλέψουν ήταν οι
στιγμές. Αυτές μάγκες ούτε τα λεφτά σας ούτε η αλητεία σας μπόρεσε να μας τις
κλέψει, αυτές τις ζήσαμε εμείς και αυτό ούτε αλλάζει ούτε μπορείτε να το ζήσετε
ποτέ. Ακόμα και φίλοι μας στεκόντουσαν στο κρίμα που δεν παίξατε και παραβλέπανε
αυτά που ζήσαμε. Εμένα προσωπικά αν μου ζητούσε κάποιος να κοουτσάρω μια ομάδα Α1
και να το ανταλλάξω με εκείνη τη χρονιά θα επέλεγα χωρίς σκέψη αυτά που έζησα.
Κρίμα που δεν παίξαμε ήταν όντως κυρίως για τη προσπάθεια μας αλλά και γιατί
χάσαμε την ευκαιρία παίζοντας στην Α1 να καταθέσουμε μια άλλη πρόταση για το
μπάσκετ και να ξεφτιλίσουμε το μπασκετικό κατεστημένο.
Προπονητής και παίκτης ήπιαν το δηλητήριο της θλίψης μέχρι το τέλος αφού μέχρι το
τέλος το παλέψαμε να παίξουμε έστω και απλήρωτοι αλλά μάταια.
Όλοι που μπορούσανε να μας βοηθήσουν μας πρόδωσαν με αποκορύφωμα την ενέργεια του
προέδρου του ερασιτέχνη Γιώργου Σουργιαδάκη που αφου βρέθηκαν τα λεφτά για τη
σύσταση του μετοχικού κεφαλαίου , τελευταία μέρα αφαίρεσε ένα ποσό για δήθεν
οφειλές του συλλόγου προς αυτόν καταδικάζοντας οριστικά και αμετάκλητα τη
προσπάθεια μας.
Την ημέρα που αποφασίστηκε ότι οριστικά η ομάδα δεν θα παίξει στην Α1 παίρνω το
μηχανάκι μου και πάω προς τα γραφεία του συλλόγου για να δούμε τι θα κάνουμε από
εδώ και πέρα. Περνώντας από το γήπεδο εκεί που περήφανα δέσποζε με τα κουρέλια του
το Ρέστειο αυτή τη φορά ήταν τα ερείπια του αφου εκείνη την ημέρα το γκρέμισαν.
Δεν έχω δει στη ζωή μου πιο αποτρόπαιο θέαμα. Το γήπεδο που μέχρι πριν λίγους
μήνες στέγαζε τις προσπάθειες και τις χαρές μας ήταν ένας σωρός από μπάζα, πανιά,
σίδερα και όνειρα όλα μαζί θαμμένα.
Όλοι πίστεψαν ότι το Φάληρο πέθανε εκεί μαζί με το όνειρο της Α1.
Όχι όμως το παραμύθι είχε και άλλη συνέχεια. Δυο χρόνια μετά επιστρέφω στο Φάληρο
έχοντας απαλλαχθεί από έναν ανεπιθύμητο όγκο στο κεφάλι που με έχει γεμίσει
ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης. Εκεί συναντώ τους αγνούς beach boys να
τρέχουν την ομάδα , το Φάληρο στη β΄ εθνική, χωρίς γήπεδο, χωρίς λεφτά, χωρίς
μπάλα, χωρίς ένα δελτίο, χωρίς μέλλον. Σιγά τα δύσκολα……
Με τη τρέλα που μας διακρίνει αποφασίζουμε να ξαναδώσουμε ζωή στο αγαπημένο μας
Φάληρο.
Βρίσκουμε 12 παιδιά που τα περισσότερα δεν τα έχω δει να παίζουν μπάσκετ ποτέ,
βρίσκουμε γήπεδο στις 2 η ωρα το μεσημέρι, βρίσκουμε κάτι δανεικές μπάλες, Φάληρο
είμαστε, βάζουμε τα συστατικά ξανά στη συνταγή( παρέα, διασκέδαση, δουλειά, φιλία)
και το αποτέλεσμα το ίδιο. Το Φάληρο του Θοδωρή , του Χρηστάκη, του Παναγιώτη, του
Βαγγελάκη, του Δήμου, του Αντρέα και των άλλων παιδιών κάνει ακριβώς τα ίδια
θαύματα και ανεβαίνει περίπατο από την β΄ εθνική στην Α2 έχοντας και πάλι το
μικρότερο μπάτζετ αλλά και πάλι τη μεγαλύτερη καρδιά και την καλύτερη παρέα. Είναι
τόσο καλή παρέα που ζούμε στιγμές ίσως και ανώτερες και από την προηγούμενη
ομάδα , την ομάδα της ανόδου στην Α1.
Το Φάληρο ξανακερδίζει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τον θαυμασμό και την
απορία των μπασκετόφιλων για τα καινούργια επιτεύγματα.
Αυτή τη φορά στη φιέστα της ανόδου μας το τραγουδι αλλά και τα μπλουζάκια μας
λένε « κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν…..» και η αναφορά
είναι ολοφάνερη σε εκείνη την 26 Απρίλη και σε ότι ακολούθησε.
Το Φαληράκι ξαναέπαιξε στην Α2 στηριζόμενο στα πιτσιρίκια του , έκανε πλάκα στο
ισχυρότερο κύκλωμα του μπάσκετ που θέλησε να το ρίξει, σώθηκε και αν συνέχιζε
είμαι σίγουρος ότι θα έκανε κατόρθωμα ανάλογο με της προηγούμενης ομάδας και θα
ανέβαινε Α1.
Στο τέλος όμως της δεύτερης χρονιάς κάτω από το βάρος των προβλημάτων αλλά και της
απαράδεκτης στάσης των διοικούντων που για αυτούς υπάρχει μόνο το πόλο και οι γιοί
τους εγώ και τα παιδιά αποφασίζουμε να βάλουμε ένα τέλος στο δικό μας Φάληρο και
αποφασίζουμε να κατεβάσουμε αυλαία όταν ακόμα το Φάληρο είναι δυνατό και περήφανο.
Το Φάληρο από τότε ξέφτισε, κατρακύλησε και μάλλον χάνεται στο χρονοντούλαπο της
μπασκετικής ιστορίας. Το Φάληρο το δικό τους όμως, εκείνων που μας πρόδωσαν και
ανέραστοι να μείνουν όπως λέει και το τραγούδι ύμνος μας. Και συνεχίζει ο ποιητής,
ο τεράστιος Διονύσης Τσακνής: « η απόσταση μας έσωσε, μα οι θύμησες πληγώνουν και
λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια, μα νοιώθω σαν μικρό παιδί που πάλι το
μαλώσανε και φεύγω σε μια άγονη επαρχία……
Κρατάω το στόμα μου κλειστό , τα χείλη μου ματώσανε κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν, κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω, τα όνειρα
των εραστών δεν σβήνουν…..»
Έτσι και εμείς όταν βρισκόμαστε , εγώ , ο Δημήτρης, ο Λεωνίδας, ο Χρηστάκης, ο
Θοδωρής, ο Γιάννης και τα άλλα Φαληριωτάκια λέμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια,
για κατορθώματα, για πλάκες , για νίκες μεγάλες, για δάκρυα που μοιραστήκαμε, για
γελοίους που μας προδώσανε, για κάτι τρελά όνειρα που μας πιάνουν και φανταζόμαστε
διάφορα τρελά , μιας και τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν και στο τέλος πάντα
καταλήγουμε σε ένα απόσπασμα από ένα κείμενο που είχα γράψει και έδωσα στα παιδιά
όταν χωρίσαμε την τελευταία φορά και έλεγε τα εξής: «όταν μεγαλώσετε να μαζεύετε
τα παιδιά σας και να τους λέτε ιστορίες που θα ξεκινάνε κάπως έτσι: ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΠΟΤΕ
ΜΙΑ ΟΜΑΔΑΡΑ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΓΑΝΕ ΦΑΛΗΡΟ……
Υ.Γ 1 το σημερινό μου κείμενο ήταν τεράστιο και ίσως κουραστικό για όσους δεν
είναι Φάληρο. Τους ζητώ συγγνώμη αλλά ήταν ένας φόρος τιμής για την ομάδα και τους
ανθρώπους που μου ομόρφυναν την ζωή και τους προτρέπω να ανακαλύψουν το δικό τους
Φάληρο που θα κάνει τα αδύνατα τους δυνατά, που θα τους επιτρέψει να ταξιδέψουν σε
ουτοπίες μαγικές….
Υ.Γ 2 σήμερα σας αποχαιρετώ με δυο τραγούδια που χαρήκαμε τις επιτυχίες μας,
που περιγράψαμε τα συναισθήματα μας, που συγκινηθήκαμε, που προβλέψαμε τα
μελλούμενα….
ΠΗΓΗ:www.basketnet.gr
Έκλαψα…