Έφυγε η Τασία Ακερμανίδου – Χρυσάφη, η πιο δυναμική, εργατική και αξιαγάπητη γυναίκα των Σουρμένων
Καλό Ταξίδι…
Με τον θαυμασμό και σεβασμό που πρέπει να νιώθουμε όλοι μας για τους ανθρώπους που δημιούργησαν τα Σούρμενα και χάνονται σιγά σιγά νιώθω ότι οφείλω να γράψω λίγα λόγια, ώστε να μάθουν όλοι σ’ αυτή την ομάδα όχι απλά πως έφυγε από τη ζωή η Τασία Ακερμανίδου – Χρυσάφη χθες το βράδυ, αλλά πως έφυγε ένας σπάνιος άνθρωπος, η πιο δυναμική, εργατική και αξιαγάπητη γυναίκα των Σουρμένων που είχα την τιμή να μεγαλώσω κοντά της για κάποιο μικρό διάστημα και να τη γνωρίσω πιο καλά μετέπειτα στις συζητήσεις – συνεντεύξεις που κάναμε με αφορμή μια έρευνα για την ιστορία του τόπου μας.
Γεννημένη το 1919 πάνω στο καράβι από τη Γιάλτα προς τον Πειραιά. Η οικογένειά της ανήκε μαζί με άλλες τρεις συγγενικές οικογένειες στους «Ροβινσώνες» των Σουρμένων, όπως συνήθιζε να λέει στις τόσο όμορφες διηγήσεις της για εκείνα τα χρόνια. Έστησαν εδώ τα πρώτα προσφυγικά αντίσκηνα το 1925.
Ακολούθησαν χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα για τα οποία η Τασία μιλούσε με τόση θέρμη και συγκίνηση, που ήταν αδύνατο να μη την θαυμάζεις για τον δυναμισμό και την αγωνιστικότητα που είχε δείξει σε όλη της τη ζωή και ειδικά στα χρόνια της γερμανικής κατοχής που πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και ειδικά μέσα από την «Εθνική Αλληλεγγύη», την οργάνωση που με τα συσσίτια της έσωσε τους Αθηναίους από τον θάνατο.
Την Τασία την σκεφτόμουν πολύ τον τελευταίο καιρό με το προσφυγικό. Ήξερε από προσφυγιά, από πόλεμο, από καταστροφή. Σε μια από τις διηγήσεις της είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εκεί ήτανε το μεγάλο δράμα των γονιών μου, γιατί με το μωρό στην αγκαλιά η μαμά μου […] πηγαίνανε στα ξενοδοχεία και ρωτούσανε αν υπάρχει κρεβάτι, αν υπάρχει δωμάτιο και τους λέγανε “τσ!”, ούτε όχι δεν λέγανε “τσ!” κάναν με τη γλώσσα τους και αυτό ήτανε. Εζήτησε λέει ένα ποτήρι γάλα για τη λεχώνα και του είπανε δεν έχουμε. Γιατί μας θεωρούσανε παράσιτα. “Ήρθαν οι “πρόσφυγγες” να πάρουν το ψωμί μας”, έτσι λέγανε.»
Αλλά η Τασία ήξερε και από αγώνα ενάντια στο άδικο & τη φτώχεια και από έμπρακτη αλληλεγγύη και αγάπη. Ήταν αυτή που μου είχε πει πως οι πρώτοι Σουρμενιώτες είχαν ζήσει μέσα σε 20 χρόνια δύο φορές προσφυγιά, αλλά πάλεψαν μόνοι τους γι’ αυτούς και τα παιδιά τους και τα κατάφεραν…
Και ανήκε στους αληθινούς ήρωες που δεν καταγράφει ποτέ η επίσημη ιστορία αλλά που ο λαός τους καταγράφει για πάντα στην καρδιά του.
Για μια ηρωίδα της πόλης μας λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα πρόσφερε και όσα μας δίδαξε με την στάση ζωής που κράτησε. Συλλυπητήρια στην οικογένειά της.
(*στη φωτογραφία η Τασία με τον Ευγένιο Σωτηριάδη στο σπίτι της)