Βίντεο ντοκουμέντο: H επιβλητική βίλα Γκρόμαν στον Άλιμο και η αιματηρή εξέγερση των μεταλλωρύχων της Σερίφου




Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μαζί στο συμμαχικό κοιμητήριο

Το συμμαχικό νεκροταφείο στον Άλιμο συγκεντρώνει πολλές ιστορίες: της αιματηρής απεργίας της Σερίφου, του Λεμονοδάσους στον Πόρο, του Κίπλινγκ και του Σκόμπι, των Βρετανών νεκρών του Εμφυλίου αλλά κι εκείνων που έπεσαν υπερασπιζόμενοι το ελληνικό έδαφος, Νεοζηλανδών και Ινδών, Εβραίων και Παλαιστινίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Και μας θυμίζει την τεράστια σημασία της μνήμης.

Τάσος Τέλλογλου

Δημήτρης Μιχαλάκης  – insidestory.gr

Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν ένας φίλος, μόλις είχε αγοράσει ένα διαμέρισμα στον Άλιμο. Του έδωσα συγχαρητήρια για την αγορά –δεν είχε ποτέ δικό του σπίτι– αλλά εκείνος φαινόταν να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. «Τι σημαίνει εχθρική περιουσία;» με ρώτησε. Δεν είχα ακούσει ξανά τον όρο και τηλεφώνησα στο υπουργείο Οικονομικών. «Ότι κάποιος ιδιοκτήτης ακινήτου είχε τη γερμανική ιθαγένεια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η ιδιοκτησία του δημεύθηκε» μου εξήγησε ένας διευθυντής του υπουργείου.

Το ίδιο βράδυ, ο φίλος μου μου έδειξε το συμβόλαιο του διαμερίσματος που είχε αγοράσει στον Άλιμο. Στην τέταρτη σελίδα, εκεί που αναφέρονται όλοι οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του ακινήτου, γράφει επί λέξει: «Το ως άνω οικόπεδον, ανήκον αρχικώς, εν μεγαλυτέρα εκτάσει, εις τον Γεώργιον Αιμιλίου Γρώμαν, περιήλθεν αυτοδικαίως και άνευ άλλου τινός εις το Ελληνικόν Δημόσιον ως εχθρική περιουσία κατά τας διατάξεις του ΒΔ 1158/1949 και 1530/50…»

Είχαμε καθίσει στη βεράντα του και χαζεύαμε προς το νεκροταφείο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, το «συμμαχικό» όπως το λένε οι κάτοικοι της περιοχής, το οποίο βρίσκεται ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι. «Θα μου βρεις το Βασιλικό Διάταγμα; Και σε παρακαλώ μάθε ποιος είναι ο Γρώμαν» παρακάλεσε ο φίλος μου.

Εχθρική περιουσία

Η γραφή του ονόματος στο συμβόλαιο είναι παραπλανητική. Μπορεί το όνομα να το βρεις γραμμένο και Γκρόμαν η Γρόμαν. Η οικογένεια είναι γνωστή και έχει παίξει ρόλο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι Grohmann ήταν Γερμανοί που είχαν έρθει από την Ανατολική Πρωσία, που σήμερα ανήκει στην Πολωνία. Η οικογένεια άρχισε να ασχολείται με την εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος και το 1884 o ορυκτολόγος Αιμίλιος (Εμίλ) Γκρόμαν απέκτησε από την πτωχευμένη γαλλική εταιρεία Serifos-Spilialeza, χωρίς σχεδόν καθόλου κεφάλαιο, τα δικαιώματα εξόρυξης στο ορυχείο της Σερίφου με μόνη υποχρέωση να καταβάλει ένα συμβολικό ποσό στο ελληνικό κράτος.

Οι συνθήκες στα μεταλλεία, που ήταν πλούσια σε ορυκτό πλούτο, ήταν απάνθρωπες. Οι εργάτες πέθαιναν από τις κακουχίες στις στοές (για χρόνια αργότερα ανακαλύπτονταν σκελετοί), αλλά αυτό δεν εμπόδισε πάνω από 2.000 ανθρώπους από όλη την Ελλάδα, κυρίως από τα γύρω κυκλαδίτικα νησιά, να πάνε στη Σέριφο για να εργαστούν στα ορυχεία Γκρόμαν στο Μεγάλο Λιβάδι. Μέχρι που το 1916 ο αναρχικός Κωνσταντίνος Σπέρας οργάνωσε στο νησί την πρώτη απεργία σε ελληνικό έδαφος για την καθιέρωση του οκταώρου –παράλληλα οι εργάτες απαιτούσαν τη βελτίωση των άθλιων συνθηκών εργασίας. Προκειμένου να κατασταλεί η απεργία, ο Γεώργιος Γκρόμαν, γιος του Αιμίλιου που είχε απoβιώσει το 1906, ζήτησε βοήθεια από τη Χωροφυλακή. Η απόβαση 30 χωροφυλάκων από την κοντινή Τζιά είχε ως αποτέλεσμα την αιματηρή σύρραξη της 21ης Αυγούστου και το θάνατο τεσσάρων εργατών. Η εκπομπή Μαρτυρίες της ΕΡΤ έχει κάνει αφιέρωμα Δείτε το αφιέρωμα στην ταινιοθήκη της ΕΡΤ στην ιστορική για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα απεργία.

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.

Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)

O Γεώργιος Γκρόμαν, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, απέκτησε επτά παιδιά με τη σύζυγό του, Ισμήνη Ζάννου. Τα έστειλε να σπουδάσουν στην Γερμανία και δύο από αυτά ήρθαν στην Ελλάδα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ντυμένα με την στολή του γερμανικού στρατού –ο ένας είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού του γερμανικού στρατού με φρέσκα λαχανικά από την Κρήτη.

Δεν ήταν όμως και τα επτά παιδιά του Γκρόμαν στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Ροδόλφος (Ρούντι) πολέμησε ενάντια στους Ιταλούς στην Αλβανία, ενώ και τα μικρότερα αδέλφια του «πάλευαν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες, την ελληνική και τη γερμανική» όπως εξομολογήθηκε στο inside story μέλος της οικογένειας.

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, οι περισσότεροι γιοι ακολούθησαν τον γερμανικό στρατό και τον πατέρα τους, που κατηγορήθηκε ως συνεργάτης των κατοχικών δυνάμεων, πίσω στην ανατολική Γερμανία. Όταν λίγους μήνες αργότερα αυτή καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι Γκρόμαν πήγαν στη Δυτική Γερμανία. Ο Ρούντι έμεινε πίσω κι έγινε Έλληνας υπήκοος, διατηρώντας έτσι κομμάτι της ιδιοκτησίας της οικογένειας στο Λεμονοδάσος του Πόρου, το οποίο είχε αγοράσει ο Γεώργιος το 1918 και όπου οι Γκρόμαν περνούσαν τα καλοκαίρια.

Τον χειμώνα τον περνούσαν στην περίφημη Βίλα Γκρόμαν στο Καλαμάκι –εκεί όπου χτίστηκε αργότερα το σπίτι του φίλου μου–, η οποία μετά τον πόλεμο κηρύχθηκε εχθρική ιδιοκτησία και αρχικά φιλοξένησε ανάπηρους πολέμου. Ήταν ένα δίπατο σπίτι πνιγμένο στα δέντρα (κυρίως λεμονιές), με χωμάτινο γήπεδο τένις και ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Το κτήμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, και περιλάμβανε την έκταση όπου σήμερα βρίσκεται το νεκροταφείο.

Το βασιλικό διάταγμα

Με την απελευθέρωση, οι νικητές Βρετανοί ξεκίνησαν να ενταφιάζουν στην έκταση δίπλα στη βίλα τους στρατιώτες τους που έπεσαν κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1944-1945. Ένα βίντεο του 1946 δείχνει το λόφο του συμμαχικού νεκροταφείου να έχει καλυφθεί από ξύλινους σταυρούς και τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό με τον αρχηγό των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, στρατηγό Σκόμπι, να φθάνουν στο Καλαμάκι για να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες της βρετανικής αυτοκρατορίας. Στο βάθος, πίσω από τα δέντρα, ξεχωρίζει η επιβλητική βίλα Γκρόμαν.

Θα περάσουν έξι χρόνια έως ότου παραχωρηθούν –στις 30 Ιουνίου του 1952 με απόφαση του βασιλιά, του υφυπουργού Οικονομικών Γεωργίου Γρηγορίου και του υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ– στην Αυτοκρατορική Επιτροπή Πολεμικών Τάφων «εν Καλαμακίω 39.510 μέτρα» (κάπου 40 στρέμματα), δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της δημευμένης «εχθρικής περιουσίας», για τη δημιουργία νεκροταφείου για όλους τους στρατιώτες της Κοινοπολιτείας που έπεσαν κατά τον Β΄ΠΠ. O Γαλλοκαναδός Louis de Soissons σχεδίασε το κοιμητήριο κοντά στην εκβολή του ρέματος της Πικροδάφνης, με πρόσοψη στη λεωφόρο Ποσειδώνος. Εκεί μεταφέρθηκαν τα οστά στρατιωτών των χωρών της πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας από πεδία των μαχών και νεκροταφεία όλης της Ελλάδας.

O Μανώλης Τσούλος είναι ο άνθρωπος που έχει σήμερα την ευθύνη για την έκταση των 35 στρεμμάτων με τους 2.029 τάφους. «Πρόκειται στην ουσία για τέσσερα νεκροταφεία» λέει στο inside story. Ανάμεσά τους βρίσκεται ένα μικρό συγκρότημα τάφων από τον Κριμαϊκό πόλεμο του 1853-6, όταν η Ελλάδα είχε πάρει το μέρος της Ρωσίας και οι αντίπαλοι Άγγλοι απέκλεισαν τον Πειραιά. Οι υπήκοοί τους που σκοτώθηκαν εκεί μεταφέρθηκαν στο συμμαχικό νεκροταφείο το 1966.

Στο χώρο υπάρχει κι ένα κενοτάφιο για τους 74 υπηκόους της ενιαίας Ινδίας (Ινδοί και Πακιστανοί είναι θαμμένοι πλάι-πλάι) που πολέμησαν μαζί με τους στρατιώτες από άλλες έξι χώρες της Κοινοπολιτείας που συντηρούν εδώ τάφους. Στο κενοτάφιο υπάρχουν μόνο στάχτες, σε μικρά μπετονένια κουτιά κάτω από επιτύμβιες στήλες.

Συγκινητικοί είναι οι 596 τάφοι των άγνωστων νεκρών –«known unto God», γνωστών στο Θεό, όπως είναι χαραγμένο στις μαρμάρινες πλάκες. Οι στρατιώτες αυτοί βρέθηκαν χωρίς ταυτότητες και κατά περιπτώσεις ενταφιάστηκαν μαζί με άλλους σε πολλά μέρη της Ελλάδας πριν μεταφερθούν τα οστά τους εδώ. «Θυμάμαι όταν ο πατέρας μου ήταν αρχικηπουρός κι εγώ κηπουρός, την περίοδο 1994-95, όταν μετέφεραν τα οστά ενός Νεοζηλανδού από την Κρήτη» λέει ο Τσούλος.

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.

Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ)

Πᾶσα γῆ τάφος

Πλάι σε όλους αυτούς υπάρχουν και οι επώνυμοι νεκροί, οι «επιφανείς» που θα έλεγε ο Θουκυδίδης, οι συγγενείς και φίλοι των οποίων μπορούν να συνδεθούν με την ανάμνηση των δικών τους πιο άμεσα και ανεμπόδιστα, αφού τα υπολείμματα είναι ταυτισμένα με τα πρόσωπα. Η ανάμνηση για κάποιον που έχει σκοτωθεί στον πόλεμο –αυτό μαθαίνεις σε αυτούς εδώ τους τάφους– είναι ένα περίεργο πράγμα. Έτσι, οι συγγενείς του οδηγού GE Isaac που υπηρέτησε στις διαβιβάσεις (signals) και έπεσε στα 21 του χρόνια στην Αθήνα των Δεκεμβριανών, στις 28 Δεκεμβρίου 1944, γράφουν στην επιτύμβια στήλη του: «A foreign grave/ is a painful thing/ where loving hands/ no flowers can bring» («Ένας τάφος στα ξένα/ είναι επώδυνο πράγμα/ εκεί τα χέρια που αγαπούν/ δεν μπορούν να φέρουν λουλούδια»).

Η γυναίκα και τα παιδιά του μηχανικού EC Green, που σκοτώθηκε στα 47 του στις 6 Μαρτίου 1947, γράφουν: «A day to remember/ sad to recall/ without farewell/ he left us» («Μια μέρα να θυμόμαστε/ λυπηρή η ανάκλησή της/ χωρίς αντίο/ μας άφησε»).

Σε όλα τα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας ανά τον κόσμο (στην Ελλάδα βρίσκονται 22) είναι χαραγμένο ένα σύνθημα, που φέρει την σφραγίδα ενός διάσημου Βρετανού και κρύβει μια από τις χιλιάδες λυπηρές ιστορίες του πολέμου. Όταν ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ έχασε το 1915 στη μάχη του Λόος στη βόρεια Γαλλία τον μοναχογιό του, Τζακ Ο πόνος του Κίπλινγκ για το γιο του έχει γίνει ταινία με τίτλο “My Boy, Jack”, κατηγόρησε τον εαυτό του για την απώλεια. Μάλιστα, στο ποίημαEpitaphs of the War έγραψε:

«If any question why we died

Tell them, because our fathers lied»

(«Αν απορεί κανείς γιατί πεθάναμε

Πείτε τους, επειδή οι πατεράδες μας είπαν ψέματα»)

”]

Ως αποτέλεσμα των βαρύτατων ενοχών του, ο Κίπλινγκ, που είχε υποστηρίξει με πάθος τη συμμετοχή της Μεγάλης Βρετανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέλεξε τον στίχο που ενώνει την μοίρα όλων εκείνων που αναπαύονται στο χώμα του Αλίμου, επώνυμων και ανώνυμων: «Their name liveth for evermore» («Το όνομά τους θα ζει για πάντα»). Ανήκει στα Απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης και ο Κίπλινγκ τον διάλεξε για να κοσμεί όλα τα στρατιωτικά νεκροταφεία όταν ήταν μέλος τηςCommonwealth War Graves CommissionΗ ιστοσελίδα της CWGC. Πώς βρέθηκε ο μεγάλος λογοτέχνης στην επιτροπή; Ο γιος του ανήκε στο 75% των πεσόντων της μάχης του Λόος που δεν μπόρεσαν να ταυτοποιηθούν κι έτσι θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο. Έψαξε σαν τρελός όσο ζούσε για να βρει κάποιο ίχνος του, αλλά μάταια. Ο τάφος του Τζον Κίπλινγκ ανακαλύφθηκε τελικά το 1992, 77 ολόκληρα χρόνια μετά τη μάχη που του κόστισε τη ζωή και δεκαετίες μετά το θάνατο του πατέρα του.

Στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας είναι θαμμένοι άνθρωποι από πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και 393 Έλληνες που πολέμησαν κατά των δυνάμεων του Άξονα στη Μέση Ανατολή. Αλλά στο συμμαχικό νεκροταφείο του Φαλήρου, πλάι σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, που ήταν όλοι τότε υπήκοοι του βρετανικού Στέμματος, είναι θαμμένοι Ινδοί, Νεοζηλανδοί και Αυστραλοί, Εβραίοι και Παλαιστίνιοι και φυσικά Βρετανοί.

Στις αρχές της εβδομάδας, τη μεγάλη Δευτέρα, ήταν η μέρα των Αυστραλών να θυμηθούν τους δικούς τους νεκρούς, του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, και ήταν όμορφο που ένας αναπληρωτής υπουργός Αμύνης της αριστεράς, ο Δημήτρης Βίτσας, απέτισε φόρο τιμής στους Βρετανούς πεσόντες στα Δεκεμβριανά. Ο Γερμανός επιτετραμμένος κατέθεσε το δικό του στεφάνι τιμώντας εκείνους που σκοτώθηκαν πριν 75 και πριν 100 χρόνια πολεμώντας ενάντια στη χώρα του, ενώ ο Τούρκος πρέσβης θύμισε τη φράση του Μουσταφά Κεμάλ για όσους έχασαν τη ζωή τους στην Καλλίπολη –ανάμεσά τους χιλιάδες Αυστραλοί: «Από την στιγμή που κείτονται στη γη μας, είναι κι αυτοί γιοι μας».

Τα λουλούδια ήταν προσεκτικά κλαδεμένα, το γκαζόν κουρεμένο, τα παρτέρια πεντακάθαρα χάρη στον Τσούλο και την ομάδα του και όταν κατέθεσε και ο τελευταίος επίσημος το δικό του στεφάνι, η Αυστραλή στρατιωτική ακόλουθος για τη Νότια Ευρώπη κάλεσε όσους πολίτες ήθελαν να τιμήσουν κάποιον δικό τους να πλησιάσουν στο μνημείο με την επιγραφή «Their name liveth for evermore». Τότε, τέσσερις γυναίκες από την Αυστραλία πλησίασαν το μνημείο με δύο στεφάνια, πολύ πιο συγκινημένες από όλους τους επισήμους.

(Αριστερά η Τζιλ Ρόουζ και δεύτερη από δεξιά η Λόρελ Μπάση, που ήρθαν να τιμήσουν τους πατεράδες τους που αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς καθώς υπερασπίζονταν το ελληνικό έδαφος )

Τις βρήκα μετά και τις ρώτησα τι τις έφερε στη χώρα μας και σε αυτήν τη γωνιά της παραλιακής. Άρχισαν να μου αραδιάζουν ονόματα ελληνικών τοποθεσιών: Βεύη, Φλώρινα, Μπράλος, Μέγαρα, Κρήτη. Οι πατεράδες τους ήρθαν στις αρχές Απριλίου του 1941 για να μας βοηθήσουν να σταματήσουμε τη γερμανική προέλαση. Ήταν μια μάχη άνιση. Η Λόρελ Μπάση είναι θυγατέρα του Τσαρλς Μπάρνετ που συνελήφθη από τους Γερμανούς στη Βεύη και κρατήθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Αυστρία «έως το τέλος του πολέμου» όπως μας λέει. «Αιχμαλωτίσθηκε πριν 75 ακριβώς χρόνια. Ήρθα εδώ, είμαι τρεις εβδομάδες εδώ για να ακολουθήσω τα ίχνη του». Ο πατέρας της επέστρεψε ταλαιπωρημένος αλλά ζωντανός από τον πόλεμο. Τη ρωτάμε αν βρήκε κάτι μετά από 75 χρόνια και απαντάει με μια βεβαιότητα που δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης: «Βρήκα τη θέση από την οποία πολεμούσε στη Βεύη». Η Ρόξον Σκοτ, κόρη του πυροβολητή Γκλεν Σκοτ, λέει ότι βρήκε το μέρος στα Μέγαρα από το οποίο ο πατέρας της σάλπαρε για την Κρήτη.

Την ώρα που μιλάμε με τις δύο γυναίκες, μια τρίτη πετάγεται: «Εμένα δεν θα με ρωτήσετε γιατί είμαι εδώ;» Η Τζιλ Ρόουζ και ο αδελφός της Ντον Πρίτσαρντ ήρθαν στην Ελλάδα για να τιμήσουν την μνήμη του πατέρα τους, Νιλ Πρίτσαρντ, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε στην Κρήτη από τους Γερμανούς και βρέθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Πολωνία. «Βρήκαμε την παραλία κάτω από τα Σφακιά όπου αιχμαλωτίστηκε» λένε.

Δεν έχει σημασία πόσο μικρή η μεγάλη είναι η ιστορία του καθενός από εκείνους που βρέθηκαν εδώ αυτήν την ανοιξιάτικη μέρα. Ούτε αν οι δικές τους αναμνήσεις συνδέονται με τα ίχνη εκείνων που βρίσκονται μέσα στα μικρά μπετονένια κιβώτια, κάτω από τις επιτύμβιες πλάκες. Σημασία έχει ότι η μνήμη μπορεί να κινητοποιεί σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους 75 χρόνια μετά, να ορμάει στις ζωές τους και με έναν τρόπο να τις καθορίζει. Ακόμα.

Τάσος Τέλλογλου
Παρουσιάζει εκπομπή έρευνας στο Star Channel από το 2013. Μετά από 7 χρόνια ως ανταποκριτής για ελληνικά μέσα ενημέρωσης στη Γερμανία, συνεργάστηκε με την εκπομπή Μαύρο Κουτί και από το 2004 ως το 2007 ήταν αρχισυντάκτης της εκπομπής Φάκελοι, στην οποία εργάστηκε μέχρι το 2013.
Δημήτρης Μιχαλάκης
Γεννήθηκε (1977) στην Ελευσίνα. Σπούδασε φωτογραφία στη Focus. Οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις (Spiegel, Die Zeit, Rolling Stones Magazine, Le Monde, Washington Post, International NY Times). Έχει κάνει αποστολές σε πολλές χώρες.

Διαβάστε Επίσης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.