Η ομιλία του Ανδρέα Κονδύλη στο Διεθνές Συνέδριο για την Ειρήνη

Mε στίχους από το μοιρολόι της Εκάβης, στις Τρωάδες του Ευρυπίδη, ξεκίνησε την ομιλία του, o δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης, στο Διεθνές Συνέδριο για την Ειρήνη, που διεξάγεται σήμερα, στο Θέατρο του Δημαρχιακού Μεγάρου Ηλιούπολης, από το Ίδρυμα Γρηγόρη Λαμπράκη.

Το συνέδριο στο οποίο παρευρίσκονται σημαντικές προσωπικότητες, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Α.Ε.του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλόπουλου με συνδιοργανωτές τους δήμους: Αλίμου, Ελληνικού-Αργυρούπολης, Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Γλυφάδας, Ηλιούπολης και Παλαιού Φαλήρου.

Ο δήμαρχος Αλίμου ανάρτησε στη σελίδα του στο facebook τη φωτογραφία του Τζέσε Όουενς με τον Λαμπράκη

“Κάθομαι στο πάνελ του Συνεδρίου για την Ειρήνη. Δίπλα μου ο Grigoris Lamprakis B , γιος του δολοφονημένου αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη.
Μου έδειξε την πρωτότυπη γνωστή φωτογραφία του πατέρα του με τον Τζέσε Όουενς από τους Ολυμπισκούς Αγώνες του 1936, με τη χειρόγραφη σημείωση του Λαμπράκη”

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΔΥΛΗ

«Αχ, εσείς εχθροί, που είσαστε πιότερο τρανοί
Στη μάχη παρά στο νου, πoιο φόβο το παιδάκι
Τούτο σάς έφερνε και τέτοιο φόνο του δώσατε
Φριχτό; …
Αχ, ακριβέ μου, που θάνατος απαίσιος σε βρήκε.
Δύστυχε, τα βράχια πώς σου κάναν το κεφάλι;
Στο χτένιζε η μανούλα, το φιλούσε και τώρα…
Γελάει ο φόνος μέσ’ απ’ τα σπασμένα κόκκαλα.
Ω, εσείς γλυκά χεράκια παρόμοια με του πατέρα,
Συντρίμμια σας έχω μπρος μου κι άψυχα.
Ω, στόμα μυριάκριβο, όχι εσύ εμένα
Αλλά εγώ εσένα θα θάψω η γριά,
η χωρίς πατρίδα πια, βλαστάρι μου.
Αχ, πάνε πια τα νανουρίσματά σου
Και τα φιλιά που σου ‘δίνα,
Κι όταν σε τάιζα…
Πάνε πια οι χαρές εκείνες.
Τί τάχα στον τάφο σου θα γράψουν;
«Εδώ είναι θαμμένο ένα παιδί,
Που κάποια μέρα το σκότωσαν οι εχθροί από φόβο»;»

Μια γιαγιά τσακισμένη από την οδύνη μοιρολογά το σκοτωμένο από τους εχθρούς εγγόνι της. Δεν είναι ούτε η γριά Αίσέ, ούτε η γριά Λειλά που θρηνεί. Είναι η γριά Εκάβη στις Τρωάδες του Ευρυπίδη. Έτος: 415 π.Χ.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες, (τυχόν άλλες απαραίτητες προσφωνήσεις) καλώς ήρθατε στο Διεθνές Συνέδριο για την Ειρήνη, που διοργανώνει το Ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» με συνδιοργανωτές τους 6 παραλιακούς δήμους Αλίμου, Αργυρούπολης – Ελληνικού, Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Γλυφάδας, Ηλιούπολης και Παλαιού Φαλήρου.
Συγχωρέστε με για την κάπως ανορθόδοξη αρχή της ομιλίας μου αλλά ήθελα να προτάξω το μήνυμα, την ουσία του θέματος για το οποίο βρισκόμαστε όλοι σήμερα εδώ.
Κατέφυγα στον Ευρυπίδη, γιατί ίσως είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Σεφέρης, ότι η Τέχνη είναι το υψηλότερο μέσο που βοηθεί τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, αλλά και γιατί φοβούμαι ότι η συχνή τηλεοπτική προβολή των τραγικών εικόνων από το Χαλέπι, ενώ στοχεύει μάλλον στην ευαισθητοποίησή μας, ενέχει και τον κίνδυνο να μας εξοικειώσει με τη φρίκη του πολέμου.
Οι λυγμοί της Ανδρομάχης στις Τρωάδες, που κρατά για τελευταία φορά στην αγκαλιά της τον μικρό Αστυάνακτα, πριν οι Αχαιοί τον γκρεμίσουν από τα κάστρα της Τροίας, για να ολοκληρωθεί ο θρίαμβος της νίκης τους, αλλά κι ο σπαραγμός της γιαγιάς Εκάβης που μοιρολογεί το νεκρό της εγγόνι είναι μοναδικά «μανιφέστα» – ας μου επιτραπεί η λέξη – ενάντια στη βία του πολέμου, ενάντια στο άγριο ζώο που βρίσκει με τον πόλεμο την ευκαιρία να ξεμυτήσει μέσα από τον άνθρωπο, μέσα από κει που ο πολιτισμός, αιώνες τώρα, προσπαθεί να το φυλακίσει για πάντα.

Το ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» δημιουργήθηκε το 2011 από ανθρώπους που θαύμασαν κι εμπνεύστηκαν από τον αγώνα του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης, Γρηγόρη Λαμπράκη. Γι΄ αυτό κι αυτό το Διεθνές Συνέδριο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του και στο όραμά του για έναν καλύτερο κόσμο, με περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ισότητα, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ειρήνη.

Η Ειρήνη, ο σεβασμός στη ζωή, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η ασφάλεια, η δικαιοσύνη, η μόρφωση, η αξιοπρέπεια… αυτά είναι τα περιπόθητα ζητούμενα κάθε ανθρώπου. Αλλά τι γίνεται σήμερα; «Σε πρωτοφανή αστάθεια ο πλανήτης!», «Απειλές στα θεμέλια του πολιτισμού». Αυτούς και παρόμοιους τίτλους διαβάζουμε καθημερινά κι όσο και αν υπάρχει πάντα η υπερβολή, για να γίνει ο τίτλος ελκυστικός, τα περιεχόμενα των άρθρων δεν επιτρέπουν αμφιβολίες για το ότι η πολιτική και η οικονομική εικόνα του πλανήτη δεν είναι καλή στη σημερινή συγκυρία. Το βασικό χαρακτηριστικό της διεθνούς σκηνής σήμερα είναι η ρευστότητα που προκαλείται από την έλλειψη σταθερών. Ο κόσμος μεταλλάσσεται περνώντας από την μια φάση στην άλλη με εξαιρετική ταχύτητα. Η παγκοσμιοποίηση, η ανάδειξη νέων μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, η πτώση κοσμικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, τα γεγονότα που προκαλούν μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, ο ρόλος των λεγόμενων ανατολικών χωρών στην Ευρώπη, η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιούργησαν νέα δεδομένα και πολλές ανατροπές. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τη συνέχεια, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει μια αστάθεια που κλιμακώνεται, τόσο στο εσωτερικό διαφόρων χωρών, όσο και στις διακρατικές σχέσεις.

Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στα πεντέμισι χρόνια του αιματηρού πολέμου στη Συρία, βία και διαρκείς αναταραχές στο Αφγανιστάν, η Λιβύη σε πολιτικό κατακερματισμό και συνεχή αναβρασμό, συγκρούσεις Σιιτών-Σουνιτών, σε Ιράκ, Ιράν και Σαουδική Αραβία, αιματηρές εντάσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, πολιτική βία στην Τουρκία, κρίση στη Βόρεια Κορέα, Ιαπωνία και Βιετνάμ αντικρίζουν με δέος την προσπάθεια του Πεκίνου να επιβληθεί στην περιοχή, σχέσεις Ινδίας και Πακιστάν σε τεντωμένο σχοινί.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ το Σουδάν, το Αφγανιστάν, η Συρία και η Σομαλία είναι χώρες από τις οποίες έχουν διαφύγει περισσότεροι από ένα εκατομμύριο κάτοικοι από την κάθε μία.
Παράλληλα, σε μια σειρά από χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου η βία συνοδεύεται από οικτρή φτώχεια, «συστημική» διαφθορά και ακραίες ανισότητες. Είναι χώρες που, ενώ τυπικά δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, στο εσωτερικό τους συντελείται ένας ανελέητος, άτυπος πόλεμος μιας ποικιλόμορφης εγκληματικότητας.
Αποκορύφωμα το Ισλαμικό κράτος να γιγαντώνεται με τις πρωτάκουστες σε φρίκη πολεμικές πράξεις και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έκαναν τους κατοίκους του Δυτικού κόσμου να μην κοιμούνται πια ήσυχοι.
65 εκατομμύρια πρόσφυγες, οι 60.000 από αυτούς στη χώρα μας.

Μετά από όλα αυτά, φαντάζομαι πως έχει δοθεί απάντηση στο ερώτημα: «γιατί τώρα, σε αυτή τη χρονική στιγμή, το συνέδριο του Ιδρύματος Λαμπράκη;».
Οι 6 παραλιακοί δήμοι ενωμένοι για πρώτη φορά μας έδωσαν το χέρι και μας στήριξαν, για να οργανωθεί, όσο καλύτερα γινόταν αυτό το εγχείρημα και η φωνή μας, μέσω της διακήρυξης/απόφασης, που θα ψηφιστεί στο κλείσιμο του συνεδρίου, να ενισχύσει και να ενδυναμώσει τις διεθνείς ειρηνευτικές προσπάθειες.
Για να χούμε αποτελέσματα χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση και διαρκής κινητοποίηση, ώστε να πάψει η νωθρότητα και η αδιαφορία των πολλών απέναντι στο πρόβλημα. Σκεφτείτε ότι, παρά την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη, παρά τις εικόνες φρίκης που προβάλλουν κάθε μέρα διεθνώς οι οθόνες με τους νεκρούς του πολέμου και τους πνιγμένους πρόσφυγες, παρόλα αυτά δεν υπάρχει σήμερα Παγκόσμιο Αντιπολεμικό Κίνημα. Σκεφτείτε επίσης ότι κανένα ανάλογο μέτρο αντιπολεμικού χαρακτήρα δεν λαμβάνεται στο χώρο της εκπαίδευσης, τη στιγμή που ακόμη και ένα οκτάχρονο παιδί μπορεί να παρακολουθήσει ένα βίντεο αποκεφαλισμού στο iPhone του.
Ζούμε όντως σε δύσκολη εποχή. Οι αναλυτές μιλούν για μυωπικές και κοντόφθαλμες αποφάσεις των πολιτικών, που αποδεικνύονται καταστροφικές, πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν πια μεγάλοι ηγέτες, ενώ η Ενωμένη Ευρώπη, που μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους θεμελιώθηκε πάνω στην εμπέδωση της ειρήνης και της δημοκρατίας, περνάει από κρίση σε κρίση με τα προβλήματα να ανακύπτουν το ένα μετά το άλλο.
Λοιπόν, ήταν καλύτερα στο παρελθόν; Ακούστε, σας παρακαλώ, ένα απόσπασμα: «Ποτέ το ιδανικό της ειρήνης δε στάθηκε τόσο απαραίτητο όσο στην εποχή μας. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος βρίσκεται συνειδητά εμπρός από την άβυσσο. Γι΄ αυτό, το σάστισμα, η ηττοπάθεια και η προδοσία τόσων ψυχών γύρω μας.»: Νίκος Καζαντζάκης, 1956, Βιέννη, όταν του απονέμεται το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης.
Κι ακούστε και κάτι άλλο: «Πρώτα θα έρθει ο θάνατος όλων των κατοίκων της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου ή του Πεκίνου ή του Τόκυο, έπειτα ο θάνατος θα διαδοθεί βαθμιαία στη χώρα, δηλαδή θα υπάρξει ο λιμός εξαιτίας της κατάρρευσης του εμπορίου και τέλος, με ένα ρόγχο, ένας τρομερός θάνατος πάνω στα βουνά κι έπειτα μια αιώνια σιωπή… Αν οι Μεγάλες Δυνάμεις επιμείνουν στην τωρινή πολιτική, ένα παρόμοιο τέλος είναι αναπόφευκτο.»: Μπέρτραντ Ράσελ, 1967, επιστολή στον Independent, 3 χρόνια πριν τον θάνατο του.
Ας μη γελιόμαστε, οι συγκρούσεις για την πολιτική, εθνική και οικονομική επικράτηση, για τις φυσικές πηγές και τα εδαφικά δικαιώματα είναι πανάρχαιες. Αλλά υπάρχει και η μη βίαιη επίλυση των συγκρούσεων, ο διάλογος, η διαπραγμάτευση, η πραότητα, η κατανόηση, η επιείκεια, η ανοχή… και υπάρχει και η Παιδεία, για να αναστηλώνει τις αξίες που διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του ανθρώπινου είδους κι έτσι να ακυρώνεται κάθε εκδήλωση μισαλλοδοξίας και φανατισμού.
Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και τολμηροί στο εγχείρημα που με αυτό το Συνέδριο αναλαμβάνουμε. Ομιλητές και ακροατές, από πόστα εξουσίας και απλοί πολίτες, επίσημοι αντιπρόσωποι και ανταποκριτές, όλοι μας άνθρωποι με ανησυχίες αλλά κι ελπίδα ότι ο ορίζοντας του Καλού δεν θα στενέψει στο μέλλον που έρχεται.

Κάθε άνθρωπος επηρεάζεται από τις συνθήκες της εποχής του. Αυτό μπορεί να είναι και ένα είδος μοίρα που μας συντροφεύει στο ταξίδι της ζωής μας. Όμως άνθρωπος σημαίνει και ελευθερία επιλογής. Ο κάθε προσωπικός δρόμος είναι ένα κομμάτι της κοινής πορείας – της πορείας της ανθρωπότητας. Γι΄ αυτό κι οφείλουμε να είμαστε υπεύθυνοι, γι΄ αυτό και πρέπει να αγωνιστούμε για την Ειρήνη.

Σας ευχαριστώ! Καλό Συνέδριο!

Μένουμε Νότια – έλα στο ελεύθερο και ανεξάρτητο group των Νοτίων Προαστίων για να μοιραστούμε ότι συμβαίνει δίπλα μας.

Ειδήσεις, σχόλια, εθελοντισμός, αγορά, έξοδος, καλή ζωή, νεολαία, διασκέδαση, πολιτισμός, περιβάλλον, αθλητισμός, ανθρώπινες ιστορίες.
( ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΑΛΙΜΟΣ – ΒΑΡΗ – ΒΟΥΛΑ – ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΓΛΥΦΑΔΑ -ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ – ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ