Ο Μπραντ Πιτ και η Μαριόν Κοτιγιάρ στην οθόνη του Cine Άλιμος (trailer)
Σύμμαχοι /Allied (Πέμπτη 10 και Παρασκευή 11 Αυγούστου στις 21:15) – εισιτήριο 3 και 4 ευρώ (δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα).
Ο Robert Zemeckis κάθεται και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη, και αυτή τη φορά έχει μπροστά από την κάμερα για το δράμα του, το οποίο τοποθετείται στον 2ο Παγκόσμιο, τους Brad Pitt και Marion Cotillard, οι οποίοι υποδύονται δύο εκτελεστές που θα ερωτευτούν.
Το Allied, που λίγο καιρό πριν είχε διαφορετικό όνομα το Five Seconds of Silence ακολουθεί τους Max Vatan (Pitt) και Marianne Beausejour (Cotillard), οι οποίοι κατά τη διάρκεια μίας αποστολής στη Βόρειο Αφρική θα πρέπει να υποδυθούν τους ερωτευμένους για να μην χαλάσουν την κάλυψή τους. Το μέλλον τους, θα τους βρει να έχουν σχέση στο Λονδίνο, ωστόσο όλα θα ξεφύγουν από τον σχεδιασμό τους, όταν μυστικά του παρελθόντος θα έρθουν στο φως.
1942. Ο μυστικός πράκτoρας Max Vatan (Brat Pitt) πέφτει με το αλεξίπτωτο του στην έρημο του Μαρόκου, και μεταφέρεται από έναν σιωπηλό οδηγό στην Καζαμπλάνκα. Εκεί συναντά την Marianne Beausejour (Marion Cotillard), μια Γαλλίδα κατάσκοπο. Μαζί υποδύονται το παντρεμένο ζευγάρι, με σκοπό να πλησιάσουν και να δολοφονήσουν έναν Γερμανό πρόξενο.
Ο Max και η Marianne ερωτεύονται, όπως ήταν αναμενόμενο, και μετά την αποστολή ο Max την προσκαλεί να γυρίσει μαζί του στο Λονδίνο ως σύζυγός του. Μετά την γέννηση του παιδιού τους, οι δυο τους απολαμβάνουν μια φαινομενικά ειδυλλιακή σχέση. Αλλά σε κάποιο σημείο οι ανώτεροι του Max τον καλούν με υποψίες για την ταυτότητα της Marianne. Είναι άραγε όντως αυτή που λέει ότι είναι;
Το Allied σίγουρα δεν είναι μια εξαιρετική ταινία. Το κυριότερο ελάττωμα της είναι δυστυχώς η έλλειψη χημείας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Αυτός που ίσως πρέπει να κατηγορηθεί περισσότερο γι’ αυτό είναι ο Pitt, του οποίου η ερμηνεία εδώ είναι ασυνήθιστα βαρετή. Η ζωηρή και παιχνιδιάρα Cotillard κάνει ότι μπορεί να τον αναστήσει από τους νεκρούς, δίχως όμως να τα καταφέρνει.
Πρόβλημα επίσης υπάρχει και με την σκηνοθεσία του Robert Zemeckis, ο οποίος φαίνεται να δίνει στην συγκεκριμένη ταινία του μια πιο ”τηλεοπτική” αισθητική. Κάτι τέτοιο ίσως να δούλεψε στο Bridge of Spies του Spielberg, αλλά αυτό ήταν εξαιτίας του ότι ήταν γυρισμένο κυρίως σε ένα δωμάτιο. Αλλά ο Zemeckis εδώ στοχεύει σε κάτι μεγαλειώδες – ένα εγχείρημα που θα έπρεπε να είναι εφικτό με κάτι παραπάνω από 80 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ – χωρίς να το επιτυγχάνει.
Το Allied έχει την ίδια υπερβολικά ρεαλιστική ”γυαλάδα” που είδαμε και στην τελευταία του ταινία, το The Walk, όπου όλα με κάποιο τρόπο δείχνουν να είναι CG, ακόμα και όταν δεν είναι.
Η ταινία πάσχει και δομικά. Η όποια δραματική ένταση του πρώτου μέρους επισκιάζεται από την αναπόφευκτη και αναμενόμενη τροπή της πλοκής. Πρέπει να φτάσει η στιγμή της ”ανατροπής” (αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι) για να αρχίσει η ταινία να αποκτά κάποιου είδους ρυθμό.
Μετά την μεταφορά στο Λονδίνο, τα πράγματα γίνονται κάπως καλύτερα. Μπορεί η απεικόνιση της Βρετανίας εκείνης της εποχής από τον Zemeckis να είναι τόσο κοινότυπη και κλισέ που μοιάζει να ξεπηδά από καρτ-ποστάλ και οι πρωταγωνιστές να μην καταφέρνουν να μειώσουν αρκετά το glam τους ώστε να κάνουν τον γάμο τους πιστευτό, αλλά η πλοκή του σεναριογράφου Steven Knight κρατάει την αφήγηση ενδιαφέρουσα με μαεστρικό τρόπο.
Στο τελευταίο μισάωρο η ταινία επιτέλους εκτοξεύεται, αλλά είναι λίγο αργά. Η σκηνή της κλιμάκωσης – μια εξαίσια και δυνατή άσκηση οπτικοακουστικής εξιστόρησης που θα έκανε ακόμα και τον Χίτσκοκ περήφανο – σχεδόν μοιάζει σαν να έχει κοπεί από μια άλλη ταινία.
Στιλάτο, επαρκές αλλά και αρκετά βαρετό σε πολλά σημεία, το Allied δεν έχει αυτό το μεγαλείο για το οποίο διαφημίστηκε. Φορά την μετριότητα του με περηφάνια: μεγάλη παραγωγή, μεγάλα ονόματα, πολύ ταλέντο – αλλά ελάχιστα να θυμάται κανείς μια βδομάδα αφού το δει.
ΠΗΓΗ: cinefreaks.gr